Om bij de universiteit te komen moet ik ongeveer 20 minuten reizen, een kippeneindje in Toronto-termen. Ik pak altijd eerst de tram, en daarna de subway. Op een druilerige dinsdag, op weg naar het lab, overkwam mij iets dat mij nog steeds in verwarring laat. Ik pakte de bus – de trams reden niet – en stapte uit bij de kruising van University Avenue met King Street; een van de drukste kruispunten in downtown Toronto. Toen ik de trap afdaalde naar het metrostation, greep ik in mijn jaszak naar mijn portemonnee. Niets. Broekzak, niets. Rugzak, leeg. Ik besefte me: mijn portemonnee ligt nog in de bus, die natuurlijk allang weg was gereden.

Bankpassen, universiteitskaart, OV-kaart. Alles doei. In enige ontreddering bel ik mijn labcollegaatje op. Misschien heeft zij een idee wat het best te doen. Scherpzinnig als ze is, komt ze met het idee te wachten: "The bus will probably turn around at the end of King Street, maybe if you wait where you are you can catch it." Terwijl mijn collega's de bus proberen te tracken via de TTC-app, wacht ik op het kruispunt. Dertig minuten later krijg ik een bericht van mijn labcollega’s, die zich inmiddels allemaal met deze kwestie bezighouden. “Bus 80821 is coming your way! That’s probably the one you were on!” Ik kijk op, en ja hoor! Ik herken de buschauffeur. Ik ren naar binnen en vraag de chauffeur meteen of iemand hem een portemonnee heeft gegeven. Met de meest deadpan expression kijkt hij op van zijn stuur, en vraagt hij me hoe de portemonnee eruitziet. "Zwart, klein, merk Secrid", zeg ik in een reflex. "Mijn ID zit erin; Bart Grijmans." Met een trage beweging pakt hij mijn portemonnee uit een lade tevoorschijn, trekt mijn LU-kaart eruit, en checkt de naam.

Als ik weer naar buiten stap, komt de adrenaline rush pas binnen. Is dit zojuist gebeurd?
Oké, chalk one up for decent humans in Toronto.